Thrilled Reader

"Peki can sıkıntısıyla ilgili en korkunç şey nedir? Neden aceleyle can sıkıntısını gidermeye çalışırız? Çünkü bu, varoluşla ilgili tatsız gerçeklerin (önemsizliğimiz, anlamsız varoluşumuz, yok olmaya veya ölüme doğru önlenemez şekilde ilerleyişimiz) kısa süre içinde ortaya çıktığı, dikkat çelicilerin olmadığı bir durumdur. Bundan dolayı insan hayatı sonsuz bir isteme, tatmin olma, can sıkıntısı ve sonra yeniden isteme döngüsünden başka nedir ki? Bu bütün canlı türleri için geçerli midir? Durumun insanlar için en kötüsü olduğunu söylüyordu Schopenhauer çünkü zekâ arttıkça acının yoğunluğu da artmaktadır."

Schopenhauer "kendinde olan şey"i ( ding an sich ) hiçbir zaman bilemeyecek olma mızı kabul etmesine rağmen ona Kant'ın düşündüğünden daha fazla yaklaşabileceğimize inanıyordu. Onun görüşüne göre Kant, algılanan (görüngüsel) dünya konusunda büyük bir mevcut bilgi kaynağını gözden kaçırmıştı: kendi bedenlerimiz! Bedenler maddi nesnelerdir. Zamanda ve uzamda yer alırlar. Ve her birimizin bedeniyle ilgili olağa nüstü zenginlikte bilgisi vardır. Bu bilgi algılarımızdan veya kavramsal aygıtlarımızdan gelen bir bilgi değil doğrudan ve içeriden, duygularımız dan kaynaklanan bilgidir. Bedenlerimizden kavramsallaştıramayacağımız ya da anlatamayaca ğımız bilgileri öğreniriz çünkü içsel yaşantımızın büyük bir kısmı bizim için bilinmeyendir. Bastırılır ve bilince çıkmaları engellenir çünkü daha derinlerdeki doğamızı anlamaya çalışmak (acımasızlığımızı, korku larımızı, hasetlerimizi, cinsel şehvetimizi, saldırganlığımızı, kendimizi aramamızı) dayanabileceğimizden daha f

Anahtar  kavram  anitya , geçicilikti. İnsan her fiziksel uyaranın geçici olduğunu  kavrarsa, anitya ilkesini hayatla ilgili bütün olaylara ve tatsızlık lara aktarmak yalnızca küçük bir adım gerektiriyordu; her şey geçiciydi  ve eğer kişi, gözlemci duruşunu koruyabilir ve yalnızca geçip giden şovu sey redebilirse zihinsel sakinliği yaşayabilirdi. Birkaç günlük Vipassana'dan sonra Pam beceri kazandıkça ve bedensel duyularına odaklanmada hızlandıkça bu sürecin daha az zahmetli olduğunu düşünmeye başladı. Yedinci günün sonunda bütün  sürecin otomatik vitese geçtiğini ve tıpkı Goenka'nın tahmin ettiği gibi, bedenini "süpürmeye" başladığını görüp şaşırdı. Sanki birisi kafasına bir kavanoz bal dökmüştü ve bal yavaş yavaş ve lezzetli bir şekilde ayaklarının dibine doğru akıyordu. Heyecan verici, neredeyse cinsel bir uğultu  hissetti, bal akarken etrafını saran eşek arılarının vızıltısı gibi.  Yinelenen düşüncelerin varlığı, yok olduklarında daha belirgindi. Pam şaş